Güneşin ilk huzmeleri odama dolarken kendimi düşüncelere dalmış buluyorum. Çevreme göz gezdirdiğimde, insanların üzerine çöken bir ağırlık hissi belirginleşiyor. Bitmek bilmeyen banka sıraları, hastane koridorlarının labirentlerinde yitirilen zaman ve bir müşteri temsilcisinin mekanik sesi… Tüm bunlar tahammül sınırlarımızı zorluyor. Geçmişte bir esinti gibi kolayca halledilen görevler, şimdilerde karşımızda aşılması güç engeller olarak duruyor. Zihnimize sızan bir fısıltı, “Daha azını iste, beklentini düşür” diyor. Ancak bu telkine teslim olmamalıyız, zira değişim kapıda.
İlk bakışta, herkesin kendi bireysel dünyasına kapandığı ve bir başkası için fazladan bir adım atmaktan imtina ettiği düşünülebilir. Fakat meselenin kökeni daha derinlerde yatıyor. Mevcut sistem, bizden daima daha fazlasını talep ediyor. Sosyal medyanın parlak illüzyonları, iş yerlerindeki yıpratıcı rekabet ortamı ve ekonomik hedeflerin yarattığı baskı… İnsanlar yalnızca var olma mücadelesi vermekle kalmıyor, aynı zamanda bu yüksek beklentileri karşılamaya çalışırken tükeniyor. Bunun neticesinde ise ruhumuzu, bedenimizi ve zihnimizi ele geçiren kapsamlı bir yorgunluk ortaya çıkıyor. Elinden gelenin en iyisini yapmaktan bitap düşmüş bir insanlık manzarası… Sistem daha fazlasını isterken, gösterilen çabanın karşılığını vermekte yetersiz kalıyor. Gayretin değeri anlamsızlaştığında, sıradanlık bir başkaldırıya dönüşüyor.
Hayatın bize sunduğu sessiz bir öğreti var: Hiçbir şeyi zorla elde tutamazsınız. Bu durum, avucunuzu sıktığınızda kumun parmaklarınızın arasından kayıp gitmesine benzer. Kimseyi sizi sevmeye ya da bir başkasını sevmeye mecbur bırakamazsınız. Bazı insanlar hayatınıza bir nehir gibi bereketle akar, bazıları ise uzaklardan esen bir yel gibi dokunup geçer. “Olan olmuştur” deyişinin bilgeliği tam da bu noktada gizlidir. Kaderimizde olan, bir gün mutlaka yolunu bulup bize ulaşacaktır. Kontrolümüz dışındaki durumları kabullenme erdemini geliştirmeliyiz. İnsanları değiştirmeye kalkışmak, rüzgârla savaşmaya benzer. Yapabileceğimiz en doğru şey, kendi özgün renklerimizle var olmak ve diğerlerinin renklerine hürmet etmektir. Zaman, tüm gerçek niyetleri gün yüzüne çıkarır. Bu yüzden beklentilerinizi sürekli tekrar etmenin bir anlamı yoktur. Bazı insanlar size iyi davranmayı reddederler; bu durum sizi anlamadıklarından değil, anlamak işlerine gelmediğindendir. Onları buna zorlayamazsınız.
Peki, bu kısır döngüden nasıl çıkılır? Bu durum, basit bir karamsarlık hali değil, üzerinde etraflıca düşünülmesi gereken bir imtihandır. Kendimize şu kritik soruyu yöneltmeliyiz: “Bu bitkinlikte benim sorumluluğum ne kadar?” Unutulmamalıdır ki, sıradanlığa teslimiyet göstermek, geleceğimizi feda etmekle eşdeğerdir.
Değerlerimizi yeniden tanımlama zamanı geldi. Verimlilik ve beklenti odaklılık yerine, kalite ve özen gibi kavramlar önceliğimiz olmalı. Bir işi “sadece yapılmış olmak için” değil, “içimizden gelerek en nitelikli şekilde” yapma arzusunu yeniden yeşertmeliyiz. Bu, yalnızca bireysel bir görev değil, aynı zamanda toplumsal bir dönüşüm çağrısıdır. Emeğin ve içten gayretin değer gördüğü sistemler inşa etmeliyiz. Robotik yanıtların soğukluğunun yerini, insanın sıcaklığı almalı. Müşteri hizmetlerinden sağlık sektörüne kadar her alanda, samimi bir empatiye, gözlerin içine bakan bir anlayışa şiddetle ihtiyacımız var. Tükenmişliği bir erdem gibi pazarlayan bu çılgın tempoya artık “Dur” demenin vakti gelmiştir. İş ve özel yaşam dengesi bir lüks değil, temel bir haktır. Her birimizin kendi içsel huzur bahçesini koruma sorumluluğu vardır. Zira yorgun bir toplumun ilerlemesi mümkün değildir.
Belki de bu sıradanlığın gri örtüsü, ruhumuzun derinliklerinde unuttuğumuz o yaratıcı kıvılcımı yeniden alevlendirmek için bir fırsattır. Küçücük bir adım atmak; belki de uzun zamandır ertelediğiniz o kitabı okumaya başlamak, bir fidanı toprakla buluşturmak ya da bir komşunuza sıcak bir ekmek ikram etmek… Yeni bir şeyin tohumunu ekmek, ezber bozan bir düşünceyi filizlendirmek… İşte bunlar, sıradanlığın kasvetli karanlığını yırtacak ışık huzmeleri olabilir. Kendinize dürüstçe sorun: “Daha iyisini yapamaz mıyım? Ben bunu hak etmiyor muyum? Bu yorgunluk sarmalında benim duygularım nerede?”
Yaşam, bir pazar sabahının dinginliğinde akan bir nehir gibidir. Akışına bırakın; gidenin ardından bakmayın ve geleni sevgiyle kucaklayın. Size ait olan, sizi bekleyen ne varsa, bir gün muhakkak size ulaşacaktır. Bir başkasının hayatına uyum sağlamaya çalışırken kendi özgün kimliğinizi yitirmeyin. Doğru insanlar ve gerçek dostluklar eninde sonunda yolunuzu bulacaktır. Onlar size huzurun o eşsiz ve sessiz müziğini armağan edeceklerdir. Çünkü her birimiz, bu kısa hayat yolculuğunda derin bir mutluluğu sonuna kadar hak ediyoruz.
Bu sıradanlık hali, aslında bir uyanışa davettir. Hayal kurma cesaretimizi yitirmeden bu döngüyü kırmak zorundayız. Sıradanlığın köklerini kazıyıp yerine sıra dışı bir gelecek inşa etmek hepimizin elindedir. Şimdi, sadece bugün için, yalnızca bu an için küçük bir adım atın. O ilk adım, içinizde sönmeye yüz tutmuş o kıvılcımı yeniden ateşleyebilir. Bu değişim bir devrim değil, bir başlangıçtır. Ve başlamak için hiçbir zaman geç değildir. Yarın değil, tam şimdi. Eğer cesaretiniz varsa, o kıvılcım hâlâ orada sizi bekliyor.