Artvin’de İşsizlik Göçü: Köyler Boşalırken Yaşlılar Gelenekleri Yaşatmaya Çalışıyor

Artvin’in Ardanuç ilçesine bağlı Sakarya Köyü Künye Mahallesi’nde ikamet eden 70 yaşındaki Neziha Sal, geçmişten gelen üretim geleneklerini yaşatarak, yıllardır emek verdiği topraklarda faaliyetlerini sürdürüyor.
Köyde kalan kısıtlı sayıdaki yaşlı nüfus ile birlikte üretim kültürünü canlı tutmaya gayret eden Sal, özellikle dut pekmezi yapımında geleneksel yöntemleri uygulamaya devam ediyor.
Genç nüfusun köyü terk etmesinden duyduğu hüznü ifade eden Sal, “Biz bu topraklarda dünyaya geldik, evlatlarımızı yetiştirdik, meslek sahibi olmalarını sağladık. Ancak gençlerimiz, buradaki işsizlik yüzünden şehirlere gitmek durumunda kaldı. Biz yine de köyümüze gelip gitmeye devam ediyoruz. Çocuklarımızdan tek beklentimiz, bu topraklara sahip çıkmalarıdır” şeklinde konuştu.
“TAMAMEN DOĞAL VE KATKISIZ PEKMEZ”
Yaşı ilerlemiş olmasına karşın dut pekmezi yapımından vazgeçmeyen Sal, üretim aşamalarını şu sözlerle aktardı:
“Dutları toplamadan önce ağacın altına örtüler seriyoruz. Topladığımız dutları kazanda kaynatarak şırasını elde ediyoruz. Bu şırayı süzdükten sonra yeniden kaynatarak pekmeze dönüştürüyoruz. Yaptığımız pekmezde hiçbir katkı maddesi bulunmaz. Vücut için faydalıdır, kan yapar. Bunu ticari amaçla değil, kendi ailemiz ve çocuklarımız için üretiyoruz. Piyasada ballar bile katkılıyken bizim pekmezimiz yüzde yüz doğaldır.”
“HAYVANCILIK BİTTİ, TARLALAR EKİLMİYOR”
Köydeki üretimin durma seviyesine geldiğini belirten Neziha Sal, gençlerin göç etmesiyle tarım ve hayvancılık faaliyetlerinin de sona erdiğini vurguladı. Sal, “Eskiden tarlaları orak kullanarak biçerdik. Şimdi çayırları biçmesi için teklif ediyoruz ama kimse ilgilenmiyor. Köyde çoban kalmadığı için hayvan da beslenmiyor artık” dedi.
“GENÇLERİN DÖNÜŞÜ ZOR: GEÇİM VE BARINMA SORUNU VAR”
Köydeki mevcut koşulların gençler için yaşanabilir olmadığını dile getiren Sal, geri dönüş ihtimalinin çok düşük olduğunu şu sözlerle açıkladı: “Geri gelseler ne iş yapacaklar? Birçoğunun kalacak bir evi bile yok. Gençleri köyden uzaklaştıran en büyük sebep geçim sıkıntısı oldu. Geçmişte her hanede unumuz, bulgurumuz, elmamız, armudumuz bulunurdu. Artık bunlar yok. Kış aylarında köy tamamen sessizliğe bürünüyor. Biz evlatlarımızı bu topraklarda yetiştirdik. Tüm zorluklara rağmen topraklarımız hala bereketli. Onlardan tek dileğimiz, köklerini unutmamaları ve bu topraklara sahip çıkmalarıdır.”