Efendim, memleketi öyle bir sulh havası sarmış durumda ki, Formula 1 yarışçıları bile bu hıza şaşırıp “biraz yavaşlayın” diye işaret veriyor. Dünün dağ sakinleri bugün kent merkezlerinde, bir zamanlar “bijî serok” sloganı atan “heval”ler ise şimdilerde “Yaşasın Türkiye” korolarına liderlik ediyor. Aman Allah’ım, bu ne muazzam bir başkalaşım!
Şırnak Belediyesi’nin son girişiminden haberdar mısınız? Tarihi meydana yepyeni bir isim verdiler. İnanın bana, ismi duyan herkesin “Aaa, ne kadar isabetli bir karar!” dediği türden bir isim. Belediye personeli, sanki bir festival hazırlığı içindeymiş gibi, meydanı gece gündüz temizliyor, yeni çiçekler ekiyor ve bankları boyuyor. Meydanın tam ortasına da devasa bir tabela asılmış: Devlet Bahçeli Meydanı. Maşallah, nazar değmesin!
KCK’nın Avrupa’daki kolu ise hâlâ derin düşünceler içinde. “Acaba mı?” diye sorguluyor, “Yoksa mı?” diye tereddüt ediyorlar. Elbette, bu kadarını düşünmek doğal. Fakat barış ekspresinin kalkış saati çoktan geçti ve biletler tükendi. Tren yola çıktı bile!
Silopi sınır kapısında yaşanması muhtemel manzara ise görülmeye değer olacak! Teslim olmak için gelen kalabalığın ellerinde Türk bayraklarıyla, bozkurt işaretleri yaparak “Tanrı Türk’ü korusun ve yüceltsin!” diye haykırdığını görürsem hiç şaşırmam. Gümrük görevlileri, polisler, kısacası herkesin hayretler içinde kalacağı bir tablo… Hatta bir bakmışsınız, eski militanlar acemi birliğinin sabah içtimasında “Ne Mutlu Türküm Diyene” diye uygun adım yürüyor.
Ardından koşu antrenmanı başlıyor ve eğitim çavuşunun “Haydi koçlarım!” naralarıyla eski heval’ler daha da bir şevkle koşuyor.
Bir anlığına hayal edin: Öcalan Meclis kürsüsüne çıkmış, DEM Partili vekillerle samimi bir şekilde poz veriyor, Bahçeli ile tokalaşıyor ve bununla da kalmayıp Cahit Sıtkı Tarancı’nın “Memleketimden insan manzaraları” şiirini gözyaşları içinde okuyor. İşte tam o anda, benim bu kalemim dahi yazmayı bırakırdı.
Biz vatandaşlar ne mi yapmalıyız? Zihnimiz allak bullak, aklımız darmadağın! Dün “terörist” olarak nitelendirdiklerimizle bugün samimi dostlar haline geldik, yarın belki de hep birlikte halay çekeceğiz. Bahçeli, “Hodri meydan, terörü kökünden kazıyalım!” diyerek rest çekti, ancak bu gidişle yarın öbür gün Kandil’den inenlerin MHP rozeti takıp “Biz de Ülkücü olduk!” demesi an meselesi. Bu hızla her şey mümkün görünüyor.
Beyler, biraz frene basın; bu dönüşüm bir Formula 1 pisti değil, bizim güzel memleketimiz! Vatandaşın aklı karışık, yüreği endişeyle çarpıyor. Barış elbette arzu edilen bir şey, fakat bu denli ani gerçekleşince insan ister istemez “Neler oluyor yahu?” diye sormadan edemiyor. Hayırlısı olsun diyelim, bakalım bir sonraki perde ne olacak?
Sıradaki sahnede ise Xezal teyzenin kızı var. Bese Hozat abla da büyük bir değişim geçirmiş. Eskiden her açıklamasında “faşist AKP MHP” ifadesini kullanan Hozat, şimdi ise “kardeşlik” mesajları veriyor. Dahası, TRT ile Bengisu Tv.’nin ortak yayınında, yakasında bir Bozkurt broşuyla, gözleri nemli bir şekilde “Çırpınırdı Karadeniz”i seslendiriyor. Tabii bu sırada ekran başında bizim Azerin de hüngür hüngür ağlıyor. Hah, işte tam o esnada rahmetli Azer Bülbül’ün mezarından fırlayıp “Amman güzel yavaş yürü” şarkısını söylemesi işten bile değil. Vaziyetimiz o raddeye geldi yani.
Doğrusunu söylemek gerekirse, vatandaş olarak kafamız biraz karışık. Lakin bu topraklarda nelere şahit olmadık ki! Dün birbirine düşman olanlar, bugün birbirine dostum diyor. Yarın bir de bakmışsınız, herkes aynı masanın etrafında toplanmış, çayını yudumlayıp sohbete dalmış.
Bu süreç adeta bir hızlı tren gibi ilerliyor. Ancak endişelenmeyin, raydan çıkmaz. Kondüktör Sam amca işinin ehli, yolcular ise oldukça istekli. Ara istasyonlarda durulur, birer çay içilir, simit yenir ve sonra yola devam edilir.
Sonuç olarak, değişim iyi bir şeydir. Yeter ki sonu barışa ve kardeşliğe varsın. Gerisi bir şekilde hallolur. Biz bu memlekette ne fırtınalar atlattık, ne badireler gördük. Bu da gelir, bu da geçer. Mühim olan gönüllerin bir olmasıdır.