The Bear 4. Sezon: Zaman Döngüsünde Sıkışan Bir Şefin Hikayesi
“Hep aynı yerde takılıp kalsanız ve her gün aynı olsa ve yaptığınız hiçbir şeyin önemi olmasa ne yapardınız?”
The Bear dizisinin dördüncü sezonu, Bill Murray’in 1993 yapımı kült filmi Groundhog Day’den alınan bu etkileyici soruyla başlıyor. Her gün aynı sabaha uyanan bir karakterin sonsuz döngüsünü anlatan bu film, dizinin ana karakteri Carmen ‘Carmy’ Berzatto’nun (Jeremy Allen White) ve dolayısıyla biz izleyicilerin sezon boyunca içine düşeceği ruh halini özetliyor. Artık dizi, izleyiciyi bir restoranın kaosuna hapsetmek yerine, kabuk değiştirme sancıları çeken protagonistinin acı dolu ruhuna odaklanmayı hedefliyor. Bu sezonda Carmen’in adeta bir Gregor Samsa gibi geçirdiği metamorfoza tanıklık ediyoruz; ancak bu süreç, en az karakterin yaşadığı kadar sancılı bir deneyim sunuyor.
Yas ve Kaos Üzerine Kurulu Bir Dünya
The Bear, ilk sezonlarından itibaren merkezine yerleştirdiği yas teması ve bir aile trajedisini mutfak kaosunda işleme biçimiyle dikkat çekici bir dünya yaratmıştı. Carmen’in hırsı, yeteneği ve mükemmeliyetçi yapısı, hem ailesini onurlandırma hem de travmatik geçmişini iyileştirme arzusundan besleniyordu. Fakat acımasız restoran dünyasının kaotik düzeni, onun iç huzuru bulmasına asla izin vermedi. Mücadelesi onu yordu, çırpındıkça daha da dibe battı ve dördüncü sezonda izlediğimiz “dönüşmüş” haline ulaştı. Artık karşımızda mutfağın geriliminden güç alan bir karakter yerine, bir kapana kısılmış ve çıkış yolu bulamayan bir birey duruyor.
İnandırıcılıktan Uzak Bir Dönüşüm
Karakterin bu değişimi insani ve kabul edilebilir bir zemine otursa da, bu dönüşümün evreleri yeterince ikna edici bir şekilde işlenemiyor. The Bear, talihsiz üçüncü sezonunun ardından “daha iyisini yapma” niyetiyle çıktığı yolda ne yazık ki daha fazla yalpalıyor. Üç sezon boyunca Carmen ile birlikte evrilen yan karakterler de bu sezonda benzer süreçlere giriyor. Ancak odak noktamız olan Carmen’in yolculuğundaki temel sorun, bu kimlik krizini tetikleyen “özün” dördüncü sezon sonunda artık inandırıcı gelmemesi. Bu motivasyon, belki bir önceki sezonda işlevsel olabilirdi fakat bu denli büyük bir dönüşüm için zayıf kalıyor.
The Sopranos ile The Bear Arasındaki Fark
Bu sezon boyunca Carmen ve diğer karakterlerin bitmek bilmeyen iç dökme seansları, akıllara kaçınılmaz olarak The Sopranos’un efsanevi karakteri Tony Soprano’yu getiriyor. Bilindiği gibi, The Sopranos özünde bir mafya dizisinden çok, geçmişiyle yüzleşemeyen bir mafya liderinin terapi seansları üzerinden ilerleyen bir karakter dramasıdır. Tony, her sezon yeni yükler edinir, kırılganlığı artar ve çarpıcı bir dönüşüm geçirir. Benzer bir durumu The Bear’in dört sezonluk serüveninde de gözlemliyoruz. Ancak arada önemli bir fark var: The Sopranos, anti-kahramanını besleyen anlatı damarlarını asla kurutmadı. The Bear ise depresifliğiyle “çekici” olduğunu varsaydığı karakterine aşırı güvenerek dengesini kaybetmiş görünüyor.
Sonuç: Kaybedilen Büyü ve Hayal Kırıklığı
Yaratıcıların bu rota değişikliğini bilinçli bir tercih olarak yaptığı düşünülebilir. Ancak ne Carmen karakteri bu kadar “görkemli” ne de dizinin kendini aşırı ciddiye alan kasvetli anlatı stili bu yükü kaldırabiliyor. Carmen’in dönüşüm fikri temelde hatalı olmasa da, dizinin izleyicisine bundan daha fazlasını borçlu olduğu aşikâr. Aile trajedileri, yas, kimlik bunalımı gibi kadim arketiplerle yola çıkan dizi, ilk sezonda ektiği bereketli tohumları ne yazık ki kurutmuş durumda. Geriye ise sadece karakterin ve dizinin popülaritesi kalıyor.
Puanım: 6/10
Başak Bıçak – basakbicak@gmail.com